آنان که پیش از انقلاب حضور داشته‌اند یا تاریخ را مطالعه کرده‌اند، به یاد دارند که حضرت امام عمدتا با نبرد مسلحانه علیه طاغوت موافق نبودند و تکیه ایشان بر توده مردم بود. از سال ۱۳۴۲ که نهضت امام آغاز شد، ابتدا جمع معدودی از نخبگان دانشگاهی، دانشجویان انقلابی و طلاب و علمای انقلابی امام را همراهی کردند. 

همان زمان امام می‌فرمودند که من از دو گروه بسیار رنج می‌برم، یک گروه که سست ایمان هستند و معتقد به جدایی دین از سیاست و گروه دیگر کسانی که اهتمامی به مسائل اجتماعی ندارند و هر‌فرد را به کار خود واگذار می‌کنند. حضرت امام از این دو گروه به‌شدت گلایه می‌کردند. در نهایت امام با همت بالایی که داشتند نهضت را پیش بردند و پس از انقلاب مشاهده شد که میلیون‌ها نفر به استقبال حضرت امام رفتند. اتفاقی که تا سال پایانی قبل از پیروزی انقلاب عمدتا محدود به نخبگان بود اما بعدا گسترده شد و اقشار مختلف مردم، کارمندان و حتی برخی نیروهای مسلح نیز حضور داشتند. 

نکته دیگر این است که گاه پیش می‌آمد امام دستورات یا احکامی صادر می‌کردند که نزدیک‌ترین مشاوران ایشان نیز درک درستی از ابعاد و شجاعت این تصمیمات نداشتند. نمونه بارز آن قبل از ۲۲بهمن بود که دولت بختیار حکومت نظامی اعلام کرد اما امام با صدور بیانیه‌ای فرمودند این حکومت غیرقانونی است و دستور دادند مردم به خیابان بیایند. این فرمان در نهایت به پایان حکومت ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی انجامید. 

نکته مهم بعد از پیروزی انقلاب این بود که مردم با گوشت و پوست و خون خود به نظام اسلامی رأی دادند. حضرت امام بلافاصله پس از پیروزی اعلام کردند که نوع حکومت را باید از مردم سؤال کرد. حتی اعضای شورای انقلاب و یاران نزدیک امام متعجب بودند که چرا باید پس از این همه فداکاری و حضور مردم، باز هم رفراندوم برگزار شود. در حالی که بسیاری از انقلاب‌ها و حکومت‌های جدید سال‌ها بدون رجوع به آرای مردم اداره می‌شدند. امام اما تأکید داشتند که حکومت اسلامی باید بر رأی مردم استوار باشد و جمله معروف «جمهوری اسلامی، نه یک کلمه کم، نه یک کلمه زیاد» سرلوحه قرار گرفت. 

در همه‌پرسی، بیش از ۹۸درصد مردم به جمهوری اسلامی رأی دادند و این همان هدفی بود که امام با مراجعه به آرای عمومی دنبال می‌کردند؛ یعنی اقدامات حکومت باید براساس رأی مردم باشد. 

حضرت امام همواره فرموده‌اند مردم ولی‌نعمت ما هستند. این مردم‌ هستند که تصمیم می‌گیرند ما باشیم یا نباشیم، ما حاکم باشیم یا نباشیم. موضوع انتخابات و مراجعه به افکار عمومی نیز در همین راستاست. تاکنون شاید بیش از ۴۰ انتخابات سراسری در کشور برگزار و به‌طور مستمر از مردم خواسته شده که نماینده و رئیس‌جمهور خود را انتخاب کنند و حتی رهبر نیز با یک واسطه توسط مجلس خبرگان انتخاب می‌شود. اینها موضوعاتی بود که حضرت امام مطرح کردند و تا پیش از آن، کسی به این مسائل توجهی نداشت و هر یک راه خود را می‌رفتند. 

اگر بخواهم مقایسه‌ای داشته باشم، شاید عده‌ای نسبت به این مقایسه انتقاد کنند‌ اما پیامبر اکرم(ص) پس از بعثت، 13سال در مکه بودند و 10 سال در مدینه. آن 13سال را می‌توان دوران تکوین ملت دانست و در 10سال مدینه حکومت اسلامی را بنیان نهادند. حضرت امام (ره) نیز از سال ۱۳۴۲ تا ۱۳۵۷ به پرورش امت اسلامی پرداختند. همان‌گونه که عرض کردم، از تعداد بسیار اندک طرفداران حضرت امام، حمایت مردمی به میلیون‌ها نفر رسید و در 10سال پس از پیروزی انقلاب نیز که در قید حیات بودند، حکومت اسلامی را تبیین و اجرا کردند. این موضوع، داستانی شگفت‌آور بود. 

پس از حضرت امام، موضوع رهبری و انتخاب مقام معظم رهبری مطرح شد که آن هم موضوع مهمی بود. زمانی که حضرت امام در بستر بیماری به‌سر می‌بردند و مشخص نبود از عمر ایشان چقدر باقی است، رسانه‌های بیگانه جشن گرفته بودند که اگر حضرت امام از بین مردم بروند، اختلافات عمیقی در ایران به وجود خواهد آمد و حتی سناریوهایی برای وقوع اختلافات اساسی پس از رحلت حضرت امام تدوین کرده بودند اما پس از رحلت ایشان درحالی‌که هنوز پیکر مطهر به خاک سپرده نشده بود، مجلس خبرگان در کمتر از دو ساعت رهبر جدید را انتخاب کرد و پس از اعلام این خبر، رسانه‌های بیگانه ده‌ها روز در سکوت مرگبار فرو رفتند، چراکه انتظار چنین وحدتی را نداشتند. این انتخاب، انتخابی بسیار مبارک بود. مقام معظم رهبری پیش از انتخاب نیز نقش‌های مهمی همچون حضور در جبهه، نمایندگی حضرت امام در شورای عالی دفاع، ریاست‌جمهوری، مجمع تشخیص مصلحت نظام و سایر مسئولیت‌ها را داشتند که خداوند ایشان را نعمتی برای نظام قرار داد. 

در سال ۱۳۶۰ نیز مقام معظم رهبری در مسجد ابوذر تهران مورد سوءقصد قرار گرفتند و واقعا مشیت خداوند بود که ایشان برای نظام و انقلاب حفظ شوند و این نعمت باقی بماند. در این 36 سال که ایشان عهده‌دار رهبری هستند، شاهد بوده‌ایم در بخش‌هایی که مستقیما تحت مدیریت ایشان بوده، ازجمله اداره نیروهای مسلح، با وجود سخت‌ترین تحریم‌ها پس از انقلاب، امروز وضعیت نظامی و دفاعی و امنیتی کشور بسیار افتخارآمیز است. چنان‌که مقام معظم رهبری تعبیری داشتند مبنی بر این‌که، اگر استکبار و صهیونیست‌ها به ایران حمله نظامی نمی‌کنند به‌دلیل دلسوزی نیست، بلکه اگر یک لحظه به این جمع‌بندی برسند که با حمله نظامی به ایران می‌توانند نظام جمهوری اسلامی را ساقط کنند حتما تردید نمی‌کنند، بنابراین اگر حمله‌ای انجام نمی‌دهند می‌دانند که نمی‌توانند. آنها می‌دانند هزینه‌هایی که ما به دشمن وارد می‌کنیم بسیار سنگین‌تر از هزینه‌هایی خواهد بود که آنها به ما وارد می‌کنند. 

امروز وضعیت نظامی جمهوری اسلامی چه از نظر تجهیزات، پهپادها، نیروهای هوایی، دریایی، زمینی و... پیشرفت‌های بسیاری دارد. یک جلوه کوچک آن، رشادت‌های شهید حاج‌قاسم سلیمانی، سردار رشید اسلام بود که مرزهای دفاعی کشور را صدها کیلومتر از کشور فاصله داد و از سیاست‌های نظام جمهوری اسلامی دفاع کرد. البته اکنون در حوزه اقتصاد، سیاست و ‌در بخش‌های دیگر نیز مشکلاتی وجود دارد که ان‌شاءالله مسئولان کشور بتوانند بر آنها غلبه کنند.